Het was 2012 en 10 februari van dat jaar overleed mijn moeder. Haar leven werd lijdend. Haar beslissing om zelf haar einde te bepalen leek voor mij in eerste instantie logisch, toen leek het absurd en tenslotte was het een daad van bevrijding. Hoe kan je nou iemand de dood gunnen? Dat slaat toch nergens op zou je denken. Nee, niet als je gelooft dat daarmee alles stopt en eindigt. Wel als je je bedenkt dat je lichaam een cocon is die bevrijd wordt bij je over-lijden en de vlinder vrijkomt.

Met mijn opleiding tot tekentherapeut en schilderen als hobby, had ik al vele creaties aan doek of papier toevertrouwd. Maar vanaf nu werd dat anders. Twee weken na haar overlijden bracht ik spontaan verf op het doek aan en ontdekte ik in de kleuren, lijnen en schakeringen, vormen en afbeeldingen die nieuw voor mij waren. Mijn innerlijke beelden die me iets vertelden over wat er zich in mij afspeelde of (zoals later bleek) door mij heen speelde. Wat ik me toen nog niet realiseerde is dat ik een instrument in handen had om me te uiten, maar nog belangrijker : om mijn verhaal te vertellen, vanuit mijn onbewuste lagen. Door deze manier van intuïtief schilderen kwam ik bij mijn eigen kern. Ik kon niet sturen, niet bedenken en niet ontkennen. Er dient zich aan wat zich ten diepste in mijn roert. In symboliek, kleur, vorm, verhaal.

Dit eerste schilderij kreeg de titel Engel des doods mee. De Engel die voor mijn beleving mijn moeder (of mij?) begeleidde bij haar stervensproces. Met deze Engel was er het afscheid van het lijden hier op aarde, de pijn, het duistere waar de mens doorheen gaat.